این منتقد سینما در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: نزدیک به ۹۰ درصد فیلم های حاضر در جشنواره سی و هفتم به لحاظ مضمون و محتوا و همچنین ساختار در سطح بسیار ضعیف و فاقد کیفیت بودند. امسال اغلب فیلم ها از نداشتن فیلمنامه خوب، سالم و منسجم رنج می بردند که این اتفاق برخلاف ادعای مسئولان جشنواره مبنی بر حضور فیلم های شاخص در این رویداد بود.

وی ادامه داد: جای تعجب است که در میان این همه آثار به نمایش درآمده در این دوره از جشنواره تعداد فیلم های قابل دفاع و شاخص حتی به تعداد انگشتان یک دست هم نمی رسد! این اتفاق بسیار ناراحت کننده ای است که ما شاهد پسرفت در جشنواره فیلم فجر هستیم.

فاضلی با بیان اینکه مدیران و مسئولان سازمان سینمایی باید پاسخگو باشند که چرا به این همه فیلمنامه های ضعیف و مشکل دار پروانه ساخت داده اند اظهار داشت: مدیران سینمایی به جای آنکه فکر پیشرفت، رشد، اعتلا و ارتقای سینما باشند روز به روز سینما را بیشتر دچار انحراف می کنند. از سوی دیگر بنده تهیه کنندگان، فیلمنامه نویسان و کارگردانان سینما را نیز مقصر می دانم که اینطور کمر به قتل سینما بسته اند و نازل سازی را با حمایت مدیران پروارتر می کنند!

وی خاطرنشان کرد: سوأل اصلی بنده این است که در جشن ۴۰ سالگی انقلاب اسلامی ما باید به خاطر کدام فیلم ها سرمان را بالا بگیریم؟ چرا سازمان سینمایی برای شورای پروانه ساخت یک مانیفست تعریف نمی کند تا این شورا بر اساس یک سری اصول و پارامترها مبادرت به صدور پروانه ساخت کند؟

این منتقد تصریح کرد: بنده امسال در پردیس سینمایی چارسو که بسیاری از منتقدان، اهالی رسانه و سینماگران در آنجا به تماشای فیلم ها می نشستند آثار جشنواره را دنبال کردم و نکته مهم آنجا است که اغلب افراد حاضر در این سینما ابراز تعجب می کردند که چطور این همه فیلم ضعیف در جشنواره حضور دارد!

فاضلی در پایان تأکید کرد: بنده معتقدم مشکل ما فراتر از شخص دبیر جشنواره و رئیس سازمان سینمایی است؛  سینمای ایران نیاز به تغییرات بنیادین دارد و باید به صورت اساسی وضعیت سینما را درست کرد. ما سال ها است شاهد تغییر مکرر مدیران سینمایی و دبیران جشنواره فیلم فجر هستیم اما همه این اتفاقات باعث نشده تا اتفاق خجسته و فرخنده ای در سینمای کشور رخ دهد و ما همیشه شاهد پسرفت و یا در بهترین حالت ممکن درجا زدن در سینما و جشنواره بوده ایم، پس بهتر است برای یک بار هم که شده از اساس بنیان سینما را دچار تحول کنیم که در این رابطه می توان از نظرات کارشناسان، سینماگران و منتقدان و اهالی رسانه سینه سوخته و دغدغه مند استفاده کرد.